Na današnji dan 17. svibnja 1999. The Flaming Lips su objavili deveti album »The Soft Bulletin«. Naravno, u ko-produkciji Davea Fridmanna.
Braća Coyne – pjevači i gitaristi – basist Mike Ivins te bubnjar Richard English osnovali su Flaming Lips kao tipičan garažni band na čiji su iskaz utjecali Stooges, Led Zeppelin, rani Pink Floyd, acid rock i punk. Prvijenac »EP The Flaming Lips« na kojemu su započeli traženja vlastitog stila objavili su 1985., a potom – nakon odlaska Marka Coynea – i »Hear It Is« (1986.) te »Oh My Gawd!!! The Flaming Lips« (1987.). Oba albuma naznačila su golemi potencijal grupe te zvuk koji je bio na razmeđu nove-psihodelije i hard-core punk utjecaja. »Telephatic Surgery« iz 1989. bio je pak pokušaj većeg otvaranja prema eksperimentima premda je zadržana osnovna kombinacija post-punka i garažnog rocka. Česti koncertni nastupi, odlazak Englisha te dolazak novih članova – bubnjara Nathana Robertsa te gitarista Jonathana Ponemanna i Jonathana Donahuea, koji će kasnije osnovati Mercury Rev, obilježili su razdoblje do objavljivanja »In A Priest-Driven Ambulance (With Silver Sunshine Stares)« 1991. Album je snimljen prije Donahueovog odlaska i prvi je u nizu izuzetnih projekata Lipsa na kojemu je Wayne Coyne – u formi svojevrsnog konceptualnog albuma – uspješno provukao religijske teme. »Hit To Death In The Future Head« (1992.) prvi je pak album na etiketi Warner Brothers i – kao kombinacija žestokih riffova i pjevnih melodija – svojevrsna spona između indie-rocka ranih albuma i kasnijih naglašenijih fuzija psihodelije i pop melodija. Uz česta mijenjanja članova, 1993. objavljuju »Transmissions From The Satellite Heart« čija skladba »She Don’t Use Jelly« postaje godinu kasnije – zahvaljujući vrlo dobrim i učestalim koncertima Lipsa – Top 40 hit. »Cloud Taste Metallic« iz 1995. bio je nadahnuta kombinacija nadrealnih tekstova, pop melodije i harmonija na tragu Briana Wilsona • te s antologijskim singlovima »Bad Days«, »Brainville« i »This Here Giraffe«, no nije ponovio i komercijalni uspjeh prethodnika. Štoviše, tragični udesi članova i nesporazumi Coynea s publikom – koja nije mogla razumjeti neke od njegovih odveć radikalnih eksperimenata i projekata – gotovo da su doveli do raspuštanja Lipsa. Ipak, 1997. Coyne i dva preostala člana u grupi – Ivins i Steve Drozd – objavljuju projekt »Zaireeka«, eksperiment sa četiri CD-a koji se sviraju ili svaki za sebe ili pak u grupama od dva ili tri diska istovremeno dok je glazbeni sadržaj šarolik sa temama u rasponu od free jazza i pop melodija do orkestralnih eksperimenata.
Premda je najbliži definiciji pop albuma, hvaljeni »The Soft Bulletin« zapravo je odraz eksperimenata s prethodnika te album rađen po istom načelu nadahnutog zvučnog kolaža. Odustajući od nadrealnih tekstova o religiji, svemiru i životinjama, Coyne se bavi »prizemnijim« temama poput ljubavi dajući im emocionalnu glazbenu potporu. »The Soft Bulletin« većina je kritičara proglasila najboljim albumom godine, jednim od zgoditaka desetljeća, ali i albumom koji će Flaming Lipse zacijelo uvesti u najkreativnije razdoblje karijere.
