Boomtown Rats je – nakon kratkog novinarskog staža u New Musical Expressu – 1975. utemeljio Bob Geldof. Grupa eksplozivnim i energičnim koncertnim nastupima i materijalom naslonjenim na R&B brzo skreće na sebe pažnju dublinskih medija, kritike te lovaca na talente diskografske kuće Ensign. Na isteku 1976., Boomtown Rats sele u London uz postupni proboj na tadašnjoj sceni. Uspjeh dvaju singlova – »Lookin’ After Number One« te »Mary Of The Fourth Form« – prethodio je objavljivanju prvjenca »Boomtown Rats« 1977. rađenog dobrano po uzoru na rane albume Brucea Springsteena poput »Wild Innocent & The E-Street Shuffle« ili, u baladama, na tradicionalni rock iskaz Rolling Stonesa. Godinu kasnije, uspješni singl »Rat Trap« najavio je još uspješniji album »A Tonic For The Troops«. Album je bio pravi odraz duha vremena u kojem je nastao, a skladbe su bile spoj anagažiranih tekstova, pop refrena i punkoidne žestine ozračene rhythm and bluesom. Album »The Fine Art Of Surfacing« bio je najuspješniji projekt te autorski i izvođački najzreliji album Boomtown Ratsa. S albuma je skinut i njihov najveći hit »I Don’t Like Mondays« – jedna od najpopularnijih singlica novovalne poetike – nadahnuta je stvarnim događajem i ostala zapamćena kao evergreen.
Album je ipak dao još nekoliko standarda. Albumi »Mondo Bongo« (1981.) te »V Deep« (1982.), unatoč dobroj prođi koncerata Boomtown Ratsa, prošli su poražavajuće i kod publike i kod kritike. Geldof je sve više bio uključen u druge projekte, pa i u filmu »The Wall«, a potom i kao utemeljitelj globalnog projekta Band Aid i Live Aid koncerata. Ipak, čak ni golem ugled stečen na Live Aidu nije zaustavio pad Boomtown Ratsa i loše kritike njihovog albuma »In the Long Grass« iz 1985. koji je nastojao vratiti izgubljene pozicije povratkom na ishodišne formule prvih dvaju albuma. »Loudmouth – The Best Of Boomtown Rats And Bob Geldof« najbolji je diskofilski izbor jer zbraja većinu značajnijih zgoditaka Ratsa te sve značajnije skladbe Geldofove ne odveć uspjele samostalne karijere.
